TŁUMACZENIE z języka niemieckiego: Justyna Majewska-Czerny

KRAJ POCHODZENIA: Niemcy

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO STANDARDU: 19.03.2015

PRZEZNACZENIE: Zgodnie ze swoim łowieckim przeznaczeniem, jako wszechstronny pies myśliwski wyżeł weimarski musi posiadać wszystkie wymagane cechy do wydajnej pracy w polu, w lesie i wodzie, przed i po strzale.

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 7 Wyżły.Sekcja 1.1 Wyżły kontynentalne, typ «Braque».Pies podlegający próbom pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Istnieje wiele teorii na temat pochodzenia wyżła weimarskiego. Pewne jest jedynie to, że wyżeł weimarski, który posiadał bardzo dużo domieszki krwi psa tropiącego typu „Leithund”,występował już w pierwszym trzydziestoleciu XIX wieku na dworze w Weimarze.W środkowych Niemczech, przede wszystkim w okolicach Weimaru i w Turyngii w połowie XIXwieku, a więc przed rozpoczęciem hodowli w czystości rasy, hodowla znajdowała się prawie wyłącznie w rękach zawodowych myśliwych oraz leśniczych i najczęściej ukierunkowana była jedynie na użytkowość. Kiedy minęły czasy psów w typie „Leithund”, skrzyżowali oni swoje psy również z psami typu ‚Hühnerhund’ (psami na ptactwo-przypis tłumacza) i hodowali dalej w oparciu o tę krzyżówkę. Od około 1890 roku rozpoczęto planową hodowlę i założono księgi hodowlane. Obok wyżłów weimarskich krótkowłosych na przełomie XIX i XX wieku zaczęły pojawiać się, początkowo jedynie pojedyncze, osobniki odmiany długowłosej. Od momentu złożenia ksiąg hodowlanych wyżła weimarskiego hodowano w czystości rasy i pozostał on zasadniczo wolny od domieszek krwi innych ras, przede wszystkim pointera. Tym samym wyżeł weimarski jest uważany za najstarszą niemiecką rasę wyżłów, która hodowana jest w czystości rasy od 1900roku.

WYGLĄD OGÓLNY: Średniej do dużej wielkości, mocnej muskulatury pies myśliwski o suchej i harmonijnej budowie typowej dla psa pracującego. Cechy płci powinny być wyraźnie zaznaczone.

WAŻNE PROPORCJE: Długość tułowia do wysokości w kłębie około 12 : 11. Proporcje głowy: Od czubka nosa do stopu nieco dłuższa niż od stopu do guza potylicznego. Kończyny przednie: Odległość od łokcia do środka śródręcza mniej więcej równa odległości od łokcia do kłębu.

ZACHOWANIE / CHARAKTER (USPOSOBIENIE): Wszechstronny pies myśliwski, łatwy w prowadzeniu, zrównoważony, z dużą pasją, o systematycznym i wytrwałym sposobie szukania, jednak nie nadmiernie żywiołowy; wyjątkowo dobry nos; cięty w stosunku do zwierzyny i drapieżników; czujny, jednak nie agresywny; o pewnej stójce i niezawodnej pracy w wodzie; godna uwagi jest jego skłonnośćdo pracy po strzale.

GŁOWA:

MÓZGOCZASZKA

Czaszka: Proporcjonalna do wielkości psa i trzewioczaszki; szersza u samców niż u suk, jednak u obu płci zachowane właściwe proporcje pomiędzy szerokością mózgoczaszki i długością całej głowy; występuje bruzda czołowa; guz potyliczny słabo lub umiarkowanie rozwinięty; za oczami kości jarzmowe dobrze rozwinięte.Stop: Wyjątkowo słabo zaznaczony.

TRZEWIOCZASZKA

Nos: Duży, wystający ponad żuchwę; koloru ciemnocielistego przechodzącego stopniowo w szary. Kufa: Długa i, szczególnie u samców, silna, z profilu sprawiająca wrażenie prawie kanciastej. Żuchwa i szczęka tak samo mocne. Grzbiet nosa prosty, często lekko wypukły, nigdy wklęsły. Fafle: Umiarkowanie obfite, podobnie jak podniebienie koloru ciemnocielistego, nieznacznie zaznaczone kąciki warg. Szczęki / uzębienie: Szczęki mocne; uzębienie kompletne, regularne i mocne; siekacze stykające się (zgryz nożycowy). Policzki: Muskularne i wyraźnie zaznaczone. Oczy: Koloru od jasno do ciemnobursztynowego, w wieku szczenięcym błękitne; o inteligentnym wyrazie; okrągłe, osadzone lekko skośnie; powieki dobrze przylegające.Uszy: Szerokie i stosunkowo długie, sięgające mniej więcej kącika warg; wysoko i wąsko osadzone, zaokrąglone na końcach; gdy pies jest czujny i nasłuchuje zwrócone lekko do przodu; pofałdowane.

SZYJA: Dobrze noszona, górna linia widziana z profilu wygięta łukowato w górę; muskularna, prawie okrągła, sucha, nie za krótka; mocniejsza bliżej łopatek i harmonijnie przechodząca w linię grzbietu i klatkę piersiową.

TUŁÓW: Linia górna: Przechodząca harmonijnie od łukowato wygiętej linii szyi, poprzez dobrze zaznaczony kłąb w stosunkowo długi grzbiet. Kłąb: Wyraźnie zaznaczony. Grzbiet: Muskularny, nie opadający; z tyłu nie przebudowany; nieco dłuższy grzbiet nie jest wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy. Lędźwie: szerokie, muskularne, proste do lekko wysklepionych, przejście z grzbietu w lędźwie dobrze zamknięte. Zad: Miednica długa i umiarkowanie skośnie ustawiona.Klatka piersiowa: Silna, lecz nie nadmiernie szeroka; wystarczająco głęboka,sięgająca prawie łokci i dostatecznie długa; dobrze wysklepiona, nie beczkowata, o długich żebrach; przedpiersie dobrze rozwinięte. Linia dolna i brzuch: Lekko wznosząca się ku tyłowi, brzuch nie podkasany.

OGON: Osadzony nieco niżej pod linią grzbietu niż u innych porównywalnych ras; ogon mocny i dobrze owłosiony, opuszczony, gdy pies jest wstanie spoczynku, w czasie podniecenia i podczas pracy noszony poziomo lub wyżej.W krajach, w których ustawodawca na to zezwala, ogon u wyżła weimarskiego krótkowłosego używanego w celach łowieckich może być skopiowany.

KOŃCZYNY

KOŃCZYNY PRZEDNIE: Wygląd ogólny: Kończyny «wysokie», suche, proste i równoległe, ale nie szeroko rozstawione.Łopatki: Długie i ukośne, dobrze przylegające, mocno umięśnione; dobre kątowanie stawu barkowego.Ramiona: Ukośnie ustawione, dostatecznie długie i mocne. Łokcie: Swobodnie i prosto położone; nie skręcone ani do wewnątrz ani na zewnątrz. Przedramiona: Długie, prosto ustawione.Staw nadgarstkowy: Mocny, sprężysty. Śródręcze: Suche, ustawione lekko ukośnie. Łapy przednie: Mocne, ustawione prosto w stosunku do osi ciała; palce zwarte, wysklepione; dłuższe palce środkowe nie są wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy; pazury koloru od jasno do ciemnoszarego; poduszki dobrze pigmentowane, grube.

KOŃCZYNY TYLNE: Wygląd ogólny: kończyny «wysokie», suche i dobrze umięśnione. Ustawione równolegle, nie skręcone ani na zewnątrz ani do wewnątrz. Uda: Dostatecznie długie, silne, muskularne. Staw kolanowy: Mocny i sprężysty. Podudzia: Długie, z dobrze zaznaczonym ścięgnem. Staw skokowy: Mocny i sprężysty. Śródstopie: Suche, ustawione niemal pionowo do ziemi.Łapy tylne: Silne, zwarte, bez wilczych pazurów; reszta jak w kończynach przednich.

RUCH: Ruch we wszystkich rodzajach wydajny i płynny; kończyny przednie i tylne stawiane równolegle; w galopie krok długi i płaski; w kłusie grzbiet pozostaje prosty; inochód niepożądany.

SKÓRA: Mocna; dobrze, lecz nie ściśle przylegająca.

OKRYWA WŁOSOWA:

Sierść: U krótkowłosych: Krótka (ale dłuższa i bardziej gęsta niż u większości porównywalnych ras), mocna, bardzo gęsta, gładko pokrywająca ciało, bez lub z nieznaczną ilością podszerstka.

U długowłosych: Miękka, długa, z podszerstkiem lub bez; gładka lub lekko falująca; u nasady uszu sierść długa falująca; na końcach uszu dopuszczalna sierść aksamitna; długość sierści po bokach 3 –5 cm, natomiast pod szyją, na przedpiersiu i na brzuchu zwykle nieco dłuższa; dobre pióra i portki, skracające się ku dołowi; ogon z wyraźnym piórem; przestrzeń między palcami owłosiona; owłosienie na głowie nieco krótsze. Sierść typu Stockhaarze średniej długości, gęstym i dobrze przylegającym podszerstkiem, z umiarkowanie wykształconymi piórami i portkami pojawia się czasami u osobników o mieszanym genotypie.

Umaszczenie: Srebrno-, sarnio-lub mysioszare jak i odcienie pośrednie; głowa i uszy zwykle nieco jaśniejsze; białe znaczenia niewielkich rozmiarów dopuszczalne jedynie na klatce piersiowej i palcach; czasami ciemniejsza, mniej lub bardziej wyraźna pręga wzdłuż grzbietu, ciągnąca się od kłębu do nasady ogona.

WZROST I WAGA:

Wysokość w kłębie:

Psy: 59 -70 cm

Suki: 57 -65 cm

Waga:

Psy: około 30 -40 kg

Suki: około 25 -35 kg.

WADY:

Każde odstępstwo od powyższego wzorca należy traktować jako wadę powodującą odpowiednie obniżenie oceny w zależności od stopnia jej nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.

POWAŻNE WADY:

– rozległa wełnista sierść u odmiany krótkowłosej

– mocno kręcona sierść lub skąpe owłosienie u odmiany długowłosej

– białe znaczenia poza klatką piersiową i palcami

– uszy: zdecydowanie za długie lub za krótkie, nie skręcone

– grzbiet: mocno łękowaty lub karpiowaty, mocno przebudowany

– bardzo obwisłe podgardle

– kończyny mocno beczkowate lub krowie

– znaczne anomalie w budowie kończyn np.: słabe kątowanie, mocno odstające łokcie, luźne palce.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

– wyraźne odstępstwa od typu, nietypowe cechy płciowe

– znaczne odchylenia od proporcji

– wzrost powyżej 2 cm poza wzorcem

– absolutnie nietypowa budowa, przede wszystkim ociężała lub wątła

– absolutnie nieproporcjonalna budowa

– ekstremalne zaburzenia chodu

– źle uformowana, zniekształcona skóra

– częściowy lub zupełny brak sierści

– brak owłosienia na uszach („Lederohren”)i brzuchu

– odchylenia od odcieni szarości, jak żółtawe lub brązowawe; brązowe podpalanie

– kolor inny niż szary. Odcienie niebieskiego.

– mózgoczaszka: absolutnie nietypowa

– trzewioczaszka: znaczne odchylenia, np. zbyt obfite fafle, krótka lub spiczasta kufa; absolutnie nietypowa, jak np. wklęsły grzbiet nosa

– oczy: entropium; ektropium; lekkie lub jednostronne wady powiek

– szczęki i zęby: brak więcej niż dwóch P1 lub M3

– klatka piersiowa, brzuch: nieprawidłowo zbudowana; klatka piersiowa beczkowata; niewystarczająca głębokość lub długość klatki piersiowej; mocno podkasany brzuch

– kończyny nieprawidłowo zbudowane

– pozostałe deformacje

– nadmierna agresja wobec psów lub ludzi; nadmierna lękliwość

– wyraźne oznaki zaburzeń zachowania.

UWAGI:

– Samce muszą mieć dwa prawidłowo rozwinięte jądra, umieszczone całkowicie w worku mosznowym.

-Do hodowli powinny być używane wyłącznie psy funkcjonalnie i klinicznie zdrowe, o cechach typowych dla rasy